به گزارش تهران۲۴، یکی از مهم‌ترین اعیاد مسلمین عید سعید قربان است که همواره در سنت دینی ما بر بزرگداشت این روز و توجه به آن تأکیدات فراوان شده است. آنچه در ادامه می‌خوانید سخنان رهبر معظم انقلاب، آقا سیدعلی خامنه‌ای درمورد این عید با برکت است. 

دهه امامت

روز عید قربان تا روز عید غدیر، در واقع یک مقطعی است متصل و مرتبط با مسئله‌ی امامت. خدای متعال در قرآن یاد می‌فرماید: «و اذ ابتلی ابراهیم ربّه بکلمات فأتمّهنّ قال انّی جاعلک للنّاس اماما» ۱ بقره: ۱۲۴؛ «و چون ابراهیم را پروردگارش با کلماتی بیازمود و وی آن همه را به انجام رسانید، [خدا به او] فرمود: من تو را پیشوای مردم قرار دادم » ابراهیم از طرف پروردگار منصوب شد به امامت. چرا؟ چون از عهده‌ امتحان‌های دشوار برآمد. مبدأ این را می‌شود روز عید قربان به حساب آورد، تا روز عید غدیر که روز امامت امیرالمؤمنین علی بن ‌ابی طالب (علیه ءالاف التّحیّة و الثّناء) است. این هم به دنباله‌ امتحانات سخت بود. امیرالمؤمنین طول حیات مبارکش را با امتحان – امتحان‌هایی که از آن سرافراز بیرون آمده است – گذرانده؛ از ۱۳ سالگی یا ۱۱سالگی و قبول نبوت تا لیلةالمبیت، یک جوان فداکار و فانی در پیغمبر که آماده است جان خود را فدای پیغمبر بکند – عملاً این را در ماجرای هجرت پیغمبر به اثبات می‌رساند – و بعد هم آن امتحان‌های بزرگ در بدر و احد و حنین و خیبر و بقیه‌ی جاها. این منصب والا، دنباله‌ی این امتحان‌هاست؛ لذا د‌لها متوجه شده است به اینکه بین عید قربان و عید غدیر یک ارتباط است. بعضی هم این را «دهه‌ امامت» نامیده‌اند و نام مناسبی است. (۱۳۸۸/۰۹/۰۴)

عیدقربان روز تزکیه نفس است

آن طوری که از مجموع آنچه مربوط به عید فطر و عید قربان است، استفاده می‌شود، این روز شریف، روز طهارت و تزکیه و پاکی و پاکیزگی است. در یکی از این دو سوره‌‌ای که در نماز عید خوانده می‌شود، می‌فرماید: «قد افلح من تزکّی». یعنی آن کسی که خود را پاکیزه کند و دامان و روح و دل خود را از آلودگی‌ها نجات دهد، از فلاح برخوردار است. فلاح، یعنی موفقیّت در میدان زندگی و رسیدن به هدف آفرینش. در سوره رکعت دوم میفرماید: «قد افلح من زکّیها»؛ عیناً همان مضمون است. یعنی کسی که بتواند جان خود را تزکیه و پاکسازی کند، به فلاح و رستگاری دست یافته است. در هر دو سوره، صحبت از تزکیه و طهارت و پاکیزگی است. (۱۳۷۵/۱۱/۲۱)

در عید قربان یک قدردانی بزرگ الهی نهفته است

اگر به حکمت مندرج در عید قربان توجه شود، خیلی از راه‌ها برای ما باز می‌شود. در عید قربان یک قدردانی بزرگ الهی نهفته است از پیامبر برگزیده‌ حضرت حق، حضرت ابراهیم (علیه‌السّلام) که آن روز ایثار کرد. بالاتر از ایثار جان، در مواردی ایثار عزیزان است. او در راه پروردگار، به دست خود عزیزی را قربان می‌کرد؛ آن هم فرزند جوانی که خدای متعال بعد از عمری انتظار، در دوران پیری به او داده بود؛ که فرمود: «الحمد للَّه الّذی وهب لی علی الکبر اسماعیل و اسحاق». خدای متعال این دو پسر را در دوران پیری، لابد بعد از یک عمر انتظار و اشتیاق، به این پدر داده بود؛ امید فرزند هم دیگر بعد از آن نداشت. سیدشهیدان همه‌ عالم، حضرت اباعبداللَّه‌الحسین (علیه الصّلاة و السّلام) – که خود مظهر ایثار و مظهر شهادت است – در دعای شریف عرفه از این حادثه یاد می‌کند؛ «و ممسک یدی ابراهیم عن ذبح ابنه بعد کبر سنّه و فناء عمره»؛ این در دعای مبارک امام حسین در عرفه است.

این ایثار و این گذشت، یک نماد است برای مؤمنانی که می‌خواهند راه حقیقت را، راه تعالی را، راه عروج به مدارج عالیه را طی کنند. بدون گذشت، امکان ندارد. همه امتحان‌هائی که ما می‌شویم، در واقع نقطه‌ اصلی‌اش همین است؛ پای یک ایثار و یک گذشت به میان می‌آید. گاهی گذشت از جان است، از مال است؛ گاهی گذشت از یک حرفی است که کسی زده است، می‌خواهد با اصرار و لجاجت پای آن حرف بایستد؛ گاهی گذشت از عزیزان است؛ فرزندان، کسان. امتحان یعنی عبور از وادی محنت. یک محنتی را، یک شدتی را جلوی پای یک انسانی یا یک ملتی می‌گذارند؛ عبور از این محنت، امتحان است. اگر توانست عبور کند، به آن منزل مقصود می‌رسد؛ اگر نتوانست – نتوانست استعداد مندرج در وجود خود را بروز دهد، نتوانست بر هوای نفس غالب بیاید و عبور کند – می‌ماند؛ امتحان این است.(۱۳۸۹/۰۸/۲۶)

انتهای پیام/