به گزارش تهران۲۴، ماجرا از مترو شروع می شود از روایت های دختر جوانی که به دوستش می گوید: «می دانی امسال بیشتر از هر چیز، چه چیزی توجهم را جلب کرد؟» پاسخِ نمی دانم دوستش و اشتیاق او برای شنیدن، شوق کامل کردن صحبت ها را در وجود دختر بیشتر کرده است و می گوید: «توی هیچ راهپیمایی تا حالا انقدر عکس شهدا را زیاد ندیده بودم. من سال های قبل هم رفته ام اما باور کن حسی به من می گفت که شهدا مردم را دعوت کرده اند. هرجا چشم می گرداندی، عکس یک شهید بود…» حرف هایش شعری را در ذهنم زنده می کند: بهار با لاله ها می آید…

دوستش که به گمانم آدم خوش قریحه ای به نظر می رسد، می گوید: «پس این طور که تو می گویی در به قول معروف در این بهار آزادی جای شهدا  همچین خالی هم نبوده!» واگن مترو خلوت است. دختر خوش قریحه با گوشه چشم به خانمی اشاره می کند که کم حجاب تر است و به دوستش می گوید: «آرامتر حرف بزن شاید ناراحت شود.» منظورش همان خانم کم حجاب است که دختر جوان و راوی جشن پیروزی انقلاب می گوید: «حالا خودت سال بعد یا یک مناسبت دیگر بیا! انشاءالله با چشم خودت می بینی که چه افرادی با چه ظاهر و تیپ هایی می آیند. خودت ذوق می کنی از دیدنشان. من همیشه می گویم پایش که بیفتد، این ها از من و ما جلوترند برای دفاع از انقلاب. این ها دشمن را هم گیج کرده اند.» حال و هوای حرف های دختر جوان، بهانه و فرصت خوبی می شود برای اینکه عکس های حضور چهل و چهارم مردم در جشن پیروزی انقلاب را مرور کنیم. عکس هایی که فریم به فریم «آحاد ملت»، «امت واحده»  و «مردم» را به نمایش می گذارند.

توی صفحه اینستاگرمش عکس این کوچولوی دوست داشتنی را گذاشته است. کامنت ها یا همان قسمت نظرات کاربران پر از نمادهای چشم قلبی و بوسه و رژه قربان صدقه رفتن با کلمات برای یک نوزاد پرچم پوش شده. ذوقی که کمتر کسی توانسته آن را پنهان کند. نوشته اند این هم از حضور این نوزاد هزار و چهارصد و یکی در جشن پیروزی انقلاب. قطار انقلاب، مسافرهای جذاب و عجیبی دارد، مثل همین نوزاد که از کودکی درس «عشق به وطن» را در آغوش کشیده و نرمی صورتش، نرمی پرچم؛ نشانه خانه پدری و زادگاه مادری را لمس می کند.

مرام و معرفت اگر عکس بود، شاید چیزی شبیه این می شد. اهدای عضو که فقط با بخشیدن یک عضو و جراحی رقم نمی خورد، اینجا کودکی پاهایش، قدم هایش را هدیه می کند به مردانی که یک روز در سن، قد و قواره ای شاید فقط کمی بزرگتر از همین حالای او راهی جبهه شدند تا به دشمن بگویند که تا ما هستیم این وطن، این خانه جایی برای شما ندارد. نقاشی های ساده نوشته ای که توی دست گرفته، حال و هوای کودکی اش را تداعی می کنند و کلمات عمیق، پر از حس و معرفتش نشان می دهد که  توی این سر فکرهای بزرگ دارد مثل اینکه حسرت آن هایی را که خواسته اند اما نتوانسته اند به این جشن بیایند، کم کند؛ جانبازان قطع نخاعی را…

بعضی تصویرها مال مردم نیست، گمانم فقط مال مسئولان است. همین که عکاس شاتر می زند و آن عکس ثبت می شود مأموریت عکس آغاز می شود تا بگوید: «خانم و آقای مسئول من را می بینی؟ من با همین حال با همین بارِ عزیز بر دوش، پای کار انقلاب مانده ام تو چه می کنی؟» بعضی عکس ها گمانم گرفته می شوند تا حجت تمام شود و مسئولیت بیننده سنگین تر. پدری باز عزیز بر دوش آمده تا باری از دوش انقلاب بردارد. چشمی که این عکس را می بیند، لابد بی خواب می شود و باید شبانه روز بدود پی کار مردم آن مسئول. درست مثل حاج قاسم که توی چشم هایش نمک ریخت، مبادا خوابش ببرد و داعش کودکی را سر ببرد. بعضی عکس ها مثل این خواب را به چشم گران می کند.

همه آن هایی که از سال ۱۳۴۲ تابحال برای این انقلاب جان دادند، خون دادند، جوانی و عمرشان را آوردند پای کار، چه از آن انقلابی های کهنه کار دیروز چه این نوجوان های امروزی؛ دهه نودی ها یک امید مشترک دارند. تا بوده گفته اند و شنیده ایم که بزرگترها در دعاهایشان از خدا خواسته اند پرچم این انقلاب به دست حضرت قائم(عج) برسد. انقلاب برای ما سبز، سفید و سرخ پرچم است با رایحه گل نرگس؛ عطر انتظار و امید. ما وقتی پرچم سه رنگ کشورمان را بو می کنیم مشاممان عطر گل نرگس می گیرد؛ عطر خوش انتظار. ما به خیابان می آییم پرچم به دست، گل به دست با چشمانی همیشه منتظر و امیدوار.

اعتراض های اخیر که شروع و با نفت روی آتش ریختن توسط دشمن به اغتشاش کشیده شد، بعضی ها گفتند که انقلاب خواب چهل و چهارسالگی خودش را نمی تواند ببیند، گفتند که این پرچم از خاطره دنیا محو خواهد شد. حالا اما بیست و دوم بهمن ۱۴۰۱ مردم باز هم آمدندپای کار. این عکس را ببین! پیکسل به پیکسل، ذره به ذره تلفیق مردم است و همین پرچم. مردمی بیدار که جشن انقلاب را پرشور کردند و شدند کابوس دشمن. تئوریسین هایی که آرزوی شکست انقلاب را داشتند حالا در همین قاب، در همین تصویر در بهت و حیرت مانده اند. این قاب فقط زیبایی یک عکس نیست که بیانیه مصور یک ملت به دشمن است، بیانیه ای که بهترین خلاصه اش شاید این شعر باشد: «ای پرچمت ما را کفن، ایران من ایران من….»

گفته بود که خط کشی و فاصله ایجاد نکنیم. جوانان را به دلیل ظاهر و پوششی که دارند از خودمان نرانیم و به خودمان اجازه ندهیم که انگ انقلابی نبودن را به آن ها بزنیم. گفته بود همان دختر کم حجاب دختر من است. کلام که رنگ خدا و بوی اخلاص بگیرد، دخترها نمی گذارند حرف پدر روی زمین بماند. حاج قاسم گفته بود که امروز قرارگاه حسین بن علی ایران و جمهوری اسلامی ایران حرم است. دخترهایش آمدند با قاب عکس پدری معنوی و شهید تا این حرم بماند تا حرم ابراهیمی، نبوی و علوی باقی بماند. حاج قاسم کجایی ببینی که دخترانت چه خوب حرم داری می کنند.

بعضی متن ها را باید ترجمه کرد تا مفهوم آن بهتر درک شود. ماجرای این عکس هم همین است. باید ریز و دقیق شوی به جزئیاتش، آنها را کنار هم بچینی تا به مفهومی که باید برسی. بانویی خواهرانه و مادرانه عکس سردار دلها و عکس شهید مدافع حرم«رسول خلیلی» را توی دست گرفته و در دستی دیگر پرچم سه رنگ کشورمان را که روی آن حک شده: ایران قوی. امروز اگر ما قوی تر از قبل هستیم و در میدان جهان حرفی برای گفتن داریم نتیجه خون همین شهیدان است. جشن انقلاب فقط جشن افزوده شدن به عدد تاریخ یک انقلاب نیست، که ورق به ورق روایت و قصه سرخ ایران قوی هم است.

ما از فتنه های دشمنان هم برای خودمان آبرو می خریم. این جمله حکایت و روایت پسران و دختران جوانی است که در جشن انقلاب به نیابت از شهدای وطن به خصوص شهدای مدافع امنیت به چهل و چهارمین سالگرد پیروزی انقلاب آمده اند. شهید «آرمان علی وردی» یکی از همین شهداست که عکسش را می شد در دست خیلی ها دید همان شهیدی که راهپیمایان جشن انقلاب این طور حق نامش را ادا می کردند: «آرمان عزیز…»

بادکنک های رنگی، صورت های تزیین شده با نقش پرچم ایران، نقاشی هایی که خودشان به شوق شرکت در جشن پیروزی انقلاب کشیده اند و رنگ آمیزی کرده اند، همه قاب هایی از کودکانه و لطیف ترین حضور در راهپیمایی بیست و دوم بهمن است. همان نسل جدیدی که فردا، آینده کشور را به امانت به دست می گیرند، امروز در بزم انقلاب، آمده اند تا در همین روزهای بهمن ماه حاضری بزنند و خیال یک ملت را آسوده کنند که: تا امروز اگر شما بودید از همین حالا برای فرداهای این کشور ما هم هستیم، خیالتان راحت!

مردم خوش ذوق و قریحه ای داریم. همان هایی که خوب می دانند چطور می شود یک تابلوی جانانه ترسیم کرد. روی نرده های دیوار محوطه بیرونی معروف ترین دانشگاه شهر، پرچم سه رنگ کشور را نصب کرده اند. با شوق و خلاقیت عکس شهدای انقلاب را روی پرچم، سنجاق می کنند تا به قول آن دختر جوان خوش قریحه: در بهار آزادی، جای شهدا خالی نماند و نباشد.همان عکس های نابی که یادآوری می کنند که این خاک و پرچم به حرمت این خون های سرخ، آباد مانده است.مردمی که شهادت برایشان آرزو باشد از مرگ نمی ترسند اینجا شهادت یک آرزو است و افتخار. اینجا مردم شهر را با یاد شهیدان زیبا می کنند.

اگر از تو پرسیدند بهمن ۱۴۰۱ ایران ما چه شکلی بود؟ تو این تصویر را نشانشان بده. ایرانی کوچک که در روز پیروزی انقلاب یک قاب یادگاری از بیست و دوم بهمن ماه ثبت کرد. مردمی از هر قشر در هر لباس و تنوع پوشش در کنار هم پرچم ایران را به دست گرفته اند. در نقطه طلایی و کانونی عکس سربازی ایستاده به نظاره این اتحاد. انگار که ایرنمان باشد که مردمش را نظاره می کند. اینجا ایران است ما یک خانواده ایم و پایش بیفتد همه سرباز همین وطنیم. ما این پرچم را به صدر می بریم. با هم این کشور را بلندترین نقطه تاریخ خودش می رسانیم. روزهای سختی است، درست! اما فتح قله از همین قدم ها شروع می شود.

هربار مغرضان خواستند شکوه حضور مردم را کم نشان بدهند اما خب! عکس ها مستندترین قاب های داوری جهانند. قطار انقلاب به چهل و چهارمین ایستگاه رسیده است. پیچ ها و گردنه های بسیاری طی کرده وبی شک گردنه های دیگری هم در راه است تا اینجای کار اما همین مردمی که کاسب کاران دنیا به بهانه حمایت از آنها، هزار و یک تحریم علیه شان بکار گرفتند، سفره هایشان را کوچک و زندگی را برایشان سخت کردند از این قطار پیاده نشدند.اینجا بالای سر همین مردم، ردیف به ردیف پارچه نوشته هایی رنگارنگ صف کشیده که تا چشم کار می کند وصف حال این مردم را در این سال ها به قاب کلام و کلمه کشیده است. این شاید عیدانه ترین تصویر از جشن انقلاب باشد؛ از همان جشنی که چهل و چهار سال است که مردم آن را رقم زده اند.

پایان پیام